Ι.
Το υποτιθέμενο σύννεφο φαντάζει, έτσι όπως στέκει συμπυκνωμένο και μετέωρο, με τεράστια χιονόμπαλα που έπεσε από τον ουρανό.
Όπως το κοιτά μέσα από τη θάλασσα, καθώς κολυμπά αυτό το πρωινό του Ιουλίου ο ηλικιωμένος άντρας, τού δημιουργεί την ανυποχώρητη αίσθηση πώς ξεκόλλησε από το άπειρο ουράνιο διάστημα, πριν καρφωθεί πάνω στα ξερόκλαδα των δέντρων. Σκέφτεται ακόμα, πώς μπορεί να είναι αντανάκλαση μιάς αλγεινής μεθοδευμένης πραγματικότητας• ώστε αντικρίζοντας το η Θεία Μεγαλοσύνη, τόσο πολύ εξοργίστηκε και με την δυνατή κλωτσιά τής οργής της, το πέταξε στα μούτρα ενός κόσμου ανάξιου και για τις πιο αυτονόητες μικροχαρές. Ενός κόσμου που η στέρηση όχι μόνο τής στοιχειώδους ελευθερίας του, αλλά και ο συνεχής εξευτελισμός της αξιοπρέπειας του – αν υπήρξε ποτέ κι αυτή – να θεωρούνται ως κάτι λογικό και αλίμονο ευχάριστο.
ΙΙ.
Την άλλη μέρα, το πρωί, φάνταζε εντελώς διαφορετικό. Ο ξαφνικός αέρας έσβησε τη φλόγα τού ηλίου και τεράστια κύματα από την αγριεμένη θάλασσα ανέβαιναν προς τον ουρανό, πριν σκάσει η οργή τους στην ακρογιαλιά. Στα πόδια κοντά, ενός σύγχρονου, καταθλιπτικού πλήθους, δίχως την παραμικρή πιθανότητα, οι τεράστιοι κυλινδρικοί θαλάσσιοι όγκοι να το κλείσουν και να το πετάξουν – αυτό το πλήθος – στους δίκαιους ωκεανούς της ανυπαρξίας μαζί με τις αιτίες που χρόνια τώρα, αργοσκοτώνουν όνειρα, ελπίδα και ζωή.
Τότε ήταν που πέταξε ο φορτισμένος από οργή και απογοήτευση νους με ασύλληπτη ταχύτητα, σ’ ένα πάρα πολύ μακρινό παρελθόν. Πίσω στα βάθη χιλιάδων χρόνων. Στην απαράμιλλη Ελληνική μυθολογία.
Είδε να επιστρέφουν τα θαλάσσια τέρατα πάλι, με σύγχρονη τώρα, δίποδη μορφή, καθώς εξακολουθούσαν να υφίστανται η γκρίζα ατμόσφαιρα, τα θηριώδη κύματα και το θλιβερό πλήθος αραδιασμένο, γύρω από τα τραπέζια τής καφετέριας.
Βλέπει ξανά εδώ τη Σκύλλα, τη Χάρυβδη. Όχι τα θηλυκά τέρατα τού Ποσειδώνα και τής Γαίας. Είναι ακόμα και οι Άρπυιες, που άρπαζαν τα παιδιά και τις ψυχές των ανθρώπων. Σήμερα όλα αυτά, δεν καταστρέφουν πια τα καράβια θαλασσοπόρων. Αντίθετα, με θηριώδη λύσσα επιτίθενται στην καθημερινότητα, στην υγεία, στην ηρεμία και στην αξιοπρέπεια όσων δεν παύουν την γνήσια, φυσική ανθρώπινη υπόσταση τους να διατηρούν.
Κώστας Λιάκος.
Συγγραφέας-ποιητής.
(μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρίας Κορινθίων Συγγραφέων).
