ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ. Η παραλία εκείνο το μεσημέρι, φάνταζε με απέραντο χώρο άπλετης ηδονικής σαγήνης. Οι κενές ξαπλώστρες σού έδιναν την αίσθηση πώς ήταν το εφαλτήριο, όπου το βλέμμα τιναζόταν σαν ολοφωτο – δίδυμο – τόπι και ανήμπορο, αποκαμωμένο, έπεφτε σ’ εκείνες που φιλοξενούσαν τις αισθησιακές περιφέρειες και τα χυμώδη στήθη που με τόση γαλαντομία ο Θεός χάρισε, των υπέροχων – αυτό το ηλιόλουστο μεσημέρι – γυναικών. Νόμιζες πώς η φύση, εκείνες τις στιγμές, σε μιά αδιάκοπη αντάρα βρισκόταν. Και πως διαφορετικά θα μπορούσε να γίνει; Παρουσίες, από…
ΠερισσότεραΕρωτήματα από κάποια στιγμιότυπα. Γράφει ο Κώστας Λιάκος
