Ερωτήματα από κάποια στιγμιότυπα. Γράφει ο Κώστας Λιάκος 

ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ.   Η παραλία εκείνο το μεσημέρι, φάνταζε με απέραντο χώρο άπλετης ηδονικής σαγήνης. Οι κενές ξαπλώστρες σού έδιναν την αίσθηση πώς ήταν το εφαλτήριο, όπου το βλέμμα τιναζόταν σαν ολοφωτο – δίδυμο – τόπι και ανήμπορο, αποκαμωμένο, έπεφτε σ’ εκείνες που φιλοξενούσαν τις αισθησιακές περιφέρειες και τα χυμώδη στήθη που με τόση γαλαντομία ο Θεός χάρισε, των υπέροχων – αυτό το ηλιόλουστο μεσημέρι – γυναικών. Νόμιζες πώς η φύση, εκείνες τις στιγμές, σε μιά αδιάκοπη αντάρα βρισκόταν. Και πως διαφορετικά θα μπορούσε να γίνει; Παρουσίες, από…

Περισσότερα

Το Διήγημα του Σαββάτου|| Κώστας Λιάκος – Ο ΑΧΟΡΤΑΓΟΣ ΣΑΚΗΣ

– Φωτεινή, μέσα στην κατσαρόλα έχει μείνει λίγο κοτοπουλάκι, να το φάω; ρώτησε την γυναίκα του ο Σάκης. – Φτου σου, να μην αβασκαθείς, απάντησε εκείνη με το ολόφωτο χαμόγελο της. Ένα χαμόγελο που φωτίζει ακόμα πιο έντονα θαρρείς, μιά αδιάκοπη λαιμαργία. Ο Σάκης έχει ένα θηριώδες παρουσιαστικό. Το κάθε του βήμα θυμίζει κατολίσθηση βράχου, έτοιμου να θάψει κάτω από τον τεράστιο όγκο του, ολόκληρες αλυσίδες μπακάλικων. Η ανάσα του πάντα βγαίνει με ένα μουγκρητό στην θέα οποιουδήποτε φαγητού. Η επιβλητική του μορφή σ’ ένα τέτοιο αντίκρισμα, μεταμορφώνεται τότε, σε…

Περισσότερα

Κώστας Λιάκος: Η ΑΚΑΤΑΝΙΚΗΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ Η ΠΙΚΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ

Γράφει η Τασσώ Γαΐλα. Μετά από μεγάλο διάστημα απουσίας σήμερα η στήλη του Διηγήματος έχει την χαρά να φιλοξενεί και πάλι τον εκλεκτό διηγηματογράφο Κώστα Λιάκο, δημοφιλή σε εσάς τους φίλους αναγνώστες των λογοτεχνικών σελίδων της diafaneia.eu και από την στήλη της ποιήσεως όπου και συμμετέχει σποραδικά.   Τίτλος: Η ΑΚΑΤΑΝΙΚΗΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ Η ΠΙΚΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ Τα εικοσάχρονα νιάτα του κοριτσιού εκείνο το πρωινό της Κυριακής, απαρατήρητα δεν ήταν δυνατόν να περάσουν. Με δέντρο ξεχωριστό φάνταζαν, κατάφορτο από καρπούς που η στέρηση τους, αμάρτημα και αδικία να θεωρούνται θα έπρεπε.…

Περισσότερα

ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ του ΚΩΣΤΑ ΛΙΑΚΟΥ

Όταν μιά πολιτεία νοσεί, θα πρέπει να είναι αιτία η νόσος της ψυχής της. Δηλαδή το σύνολο της κοινωνίας της. Αυτή η πλατωνική άποψη, αμφισβητήσιμη δεν μπορεί να είναι. Αντανάκλαση μιάς τέτοιας διαπίστωσης, μπορεί ακόμα να είναι κι ο ανθρώπινος ψυχισμός. Ειδικότερα, όταν σε συνεχή διαταραχή ευρίσκεται. Το σώμα τότε, δεν γίνεται να μην αρχίσει σιγά, σιγά να καταρρέει κάτω από το επώδυνο αυτό βάρος. Η ολοκληρωτική εξόντωση του είναι ζήτημα χρόνου. Η αναζήτηση αντιστασιακών μηχανισμών που θα βοηθήσουν στην αντιμετώπιση ενός τέτοιου προβλήματος, είναι τα λυτρωτικά όπλα πραγματικής σωτηρίας.…

Περισσότερα