Ι
Η φωτογραφία στις μεσαίες σελίδες της εφημερίδας, σού δημιουργούσε την εντύπωση πώς διέθετε κάποια λεπτομέρεια που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.
Από το επιβλητικό πλήθος ενός κόσμου, κατάφορτου από πανό και συνθήματα για το πολυπόθητο Αγαθό της Ειρήνης, ξεχώριζε το πάμφωτο – δίχως υπερβολή – πρόσωπο της συμπαθέστατης κοπέλας.
Έβλεπες μέσα από τα μάτια της η απαράμιλλη να ξεχειλίζει ομορφιά. Νόμιζες, εκείνες τις στιγμές – στο αντίκρισμα αυτής της φωτογραφίας – πώς αυτά τα μάτια, ένας γήινος ήταν δίδυμος αστερισμός, πλέριος από την διάθεση της άδολης προσφοράς και του αγνού ενθουσιασμού, για ένα κόσμο δημιουργικό και ανθρωπινότερο.
Οι φωνές κατά του πολέμου και της συμφοράς, πάνω σ’ έναν ήδη ταλαιπωρημένο πλανήτη από την καταστροφική μανία που δημιουργεί η δίψα ενός αλόγιστου κέρδους, από αμέτρητα εκτοξευόντουσαν στόματα. Το άλικο όμως στόμα της κοπέλας, το ολάνοιχτο στις διαστάσεις της αγωνιστικής έξαρσης και του νεανικού ενθουσιασμού, ένιωθες και σε μεθούσε, αφού οι ολόλευκες σειρές των δοντιών της με γαρδένιες έμοιαζαν, έτοιμες τα φιλιά να προσφέρουν του πόθου, της αισιοδοξίας και της χαράς. Η δε σφιγμένη της γροθιά, ο αγωνιστικός ήταν χαιρετισμός.
– Έλα κάτσε κι εσύ μαζί μας, μού φώναξε με τον νεανικό της αυθορμητισμό.
Κι αυτό, γιατί, ίσως να διέκρινε τη δική μου στιγμιαία συγκίνηση που οι ανάλαφροι κυματισμοί της με ταξίδεψαν πολύ μακριά. Σε κάποια χρόνια που η νοσταλγία είναι έντονη.
Ένας ασυγκράτητος παλμός ένιωθες να φεύγει με ορμή, κάνοντας τα σύννεφα του τρόμου και της απογοήτευσης, να φεύγουν θαρρείς, αυτά τρομαγμένα. Ήταν η στιγμή που ο ορίζοντας γύρω, παντού, σπίθες πίστης και ενθουσιασμού άπλωνε, μηνύματα θέλοντας να στείλει ελπίδας και παραμυθίας σε κάθε ταλαιπωρημένη γωνιά του πλανήτη για το πανάκριβο αγαθό της Ειρήνης. Κι όλα αυτά, από την απροσμέτρητη λαοθάλασσα που λες και ξεχείλιζε απ’ αυτά τα ηλιογέλαστα μάτια, τα πλέρια από θέληση και ατιθάσευτο νεανικό πάθος, καθώς ένιωθες να είσαι χαμένος μέσα σ’ αυτά. “Ζητάμε Ειρήνη και δουλειές. Όνειρα και Ελπίδα. Όχι πολέμους. Τα αντίθετα σχέδια, σχέση καμιά με το δίκαιο το δικό μας δεν έχουν”.
Φωνές συνεχείς από συνθήματα. Φωνές που γεννούσαν – εκείνες τις στιγμές – την ασυγκράτητη επιθυμία, σε φαρμακερά τόξα να μεταμορφωθούν, χτυπώντας τ’ αφτιά και το νου αυτών που θέλουν τη δική τους επιβολή να επιπλεύσει πάνω από τα δάκρυα και το αίμα αθώων υπάρξεων.
ΙΙ
Η απροσμέτρητη λαοθάλασσα άρχισε να απομακρύνεται κολυμπώντας θαρρείς, πάνω από τα ανάμικτα συγκινησιακά ποτάμια της αγανάκτησης, αλλά και του ονείρου! Για μιά ανθρωπότητα χτισμένη με άλλα θεμέλια. Αυτά που θα δημιουργηθούν από ένα νέο αντίβαρο! Αυτό που θα είναι ο κυματοθραύστης κάθε παρανοϊκού σχεδίου. Και που μακάρι να είναι η θέληση όλων εκείνων των εκλεκτών, αξιοσέβαστων, καλλιεργημένων ηγετών, σύμφωνα με την πλατωνική άποψη, που θα πείσουν αποτελεσματικά, ότι η έλλειψη πίστης και ελπίδας δεν είναι ο τελικός δρόμος.
Αυτές οι σκέψεις έλαμψαν στα βλέμματα μας – πιο πολύ – από το ολόφωτο χαμόγελο της κοπέλας, όπως βλέπαμε να απομακρύνεται. Η αίσθηση ήταν, πώς γλιστρούσε πίσω απ’ τα βουνά ενός αβέβαιου σήμερα, για να ανατείλει ξανά πάνω απ’ το χρυσογάλανο ορίζοντα ενός ειρηνοφόρου αύριο.
ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΑΚΟΣ.
Συγγραφέας.
Μέλος της Ε. Ε.Λ, της Ε. Ε. των Ε. Λ. και της Ε.Κ.Σ.
(από την συλλογή διηγημάτων “Επιλογή. Διηγήματα 1996 – 2008”. Αθήνα. Έκδοση του 2010. Εκτός Εμπορίου).
