Οι επαναλαμβανόμενες και φέτος φωνές, -τις οποίες στο παρελθόν συνόδευσαν κινητοποιήσεις και εν συνεχεία «νικητήριοι» παιάνες-, για τη λειτουργία ολιγομελών τμημάτων Ειδικοτήτων σε ΕΠΑΛ του Νομού μας, προβληματίζουν συχνά τους γνώστες των εκπαιδευτικών πραγμάτων, καθώς τους κάνουν να διερωτώνται αν η απαίτηση αυτή υπαγορεύεται από πραγματική ανάγκη οπότε είναι θεμιτή, ή είναι τεχνητή, που σημαίνει ότι ενδέχεται η τόσο επιτακτικά απαιτούμενη ειδικότητα να μην ακολουθηθεί στο τέλος από τον μαθητή, και αυτό ατυχώς να έχει συνειδητά και εκ των προτέρων αποφασιστεί. Ας συγχωρηθεί στον γράφοντα ο συγκεκριμένος προβληματισμός, ο οποίος θα γίνει πλέον κατανοητός και από το ακόλουθο σχετικό περιστατικό.
Σε περιφερειακό σχολείο του Νομού μας λειτουργούσε Γ΄ τάξη Λυκείου με δύο και μόνο μαθητές, αγόρι και κορίτσι, αντίστοιχα. Και το μεν αγόρι επέλεξε τη Δ΄ Δέσμη, το δε κορίτσι τη Γ΄. Μάταια τα τότε τοπικά Στελέχη Εκπαίδευσης προσπάθησαν να πείσουν τους γονείς των δύο παιδιών να ακολουθήσουν αυτά την ίδια Δέσμη, εάν τούτο δεν ήταν παντελώς αντίθετο στις επαγγελματικές προτιμήσεις τους. ΄Ομως, όλοι επέμεναν, απειλήθηκαν κινητοποιήσεις, επιστρατεύθηκαν πολιτικοί, αυτοδιοικητικοί, κομματικοί μηχανισμοί και τα συναφή, και τελικά λειτούργησαν δύο Δέσμες.
Σε μία από τις επισκέψεις του στο συγκεκριμένο Σχολείο περί τον Μάϊο, ο τότε Σχολικός Σύμβουλος του Νομού παρακολούθησε ένα ωριαίο μάθημα, τα Λατινικά, της Γ΄ Δέσμης με τη μία μαθήτρια. Πραγματικά λυπήθηκε τον δυστυχή καθηγητή, διότι καθ’ όλο το διάστημα εκείνος μιλούσε και εκείνος απαντούσε, καθώς η μαθήτρια παρέμενε παντελώς αμέτοχη. Όταν τελείωσε η ώρα, που πραγματικά φάνηκε χρόνος, ο Σύμβουλος ρώτησε τη μαθήτρια ποια Σχολή της Δέσμης της θέλει να ακολουθήσει, για να λάβει την απάντηση «Τι θέλετε να πείτε;». «Θέλω να πω», της εξήγησε ο Σύμβουλος, «Ποια Σχολή θα θέσεις ως πρώτη επιλογή στο Μηχανογραφικό σου Δελτίο;», για να λάβει την απάντηση : «Εγώ, βασικά, δεν θα δώσω Πανελλαδικές Εξετάσεις, γιατί θα πάω για τη Σχολή Αστυνομίας, που είναι εκτός Πανελλαδικών». «Και γιατί, παιδί μου», βρήκε το κουράγιο και την υπομονή να ερωτήσει ο Σύμβουλος, «δεν πήγες με το άλλο παιδί στην ίδια Δέσμη», για να λάβει την ομολογουμένως κυνικά ειλικρινή απάντηση: «Μα κορόϊδο ήμουν να πάω σ’ εκείνη τη Δέσμη και να έχω να διαβάζω και Μαθηματικά;».
Επιμύθιο
- Καλά τα ολιγομελή Τμήματα Ειδικότητας. ΄Ομως, να ελέγχεται αν οι μαθητές στο τέλος ακολουθούν τη σχετική με αυτά ειδικότητα.
- ΄Οσο για την εκάστοτε Κυβέρνηση η οποία παντοιοτρόπως εκβιάζεται, και στο τέλος λόγω του επάρατου «πολιτικού κόστους» ενδίδει, ας ψηφισθεί Νόμος που θα προβλέπει να καταβάλλει ο Κηδεμόνας εντόκως τη δαπάνη, εάν ο μαθητής δεν επιλέγει την Ειδικότητα που τόσο επίμονα είχε απαιτηθεί.
- Και όσον αφορά εκείνους από εμάς (απλούς πολίτες και πολιτευόμενους) που μη κηδόμενοι του δημόσιου συμφέροντος, λες και αυτό είναι ξένο προς το ατομικό μας, σπεύδουμε «ελαφρά τη καρδία» να συνηγορήσουμε σε κάθε είδους καταχρηστική δαπάνη, ένας λογικά σκεπτόμενος τρίτος -με δεδομένη την εθνική χρεοκοπία και τα συμπαρομαρτούντα αυτής πολλαπλά δεινά που βιώνουμε ως κοινωνία- θα μπορούσε εύλογα να πει ότι ισχύει το του λαϊκού άσματος: «Δεν έβαλα μυαλό με όσα έχω πάθει, κι’ ακόμα ο τρελός κάνω τα ίδια λάθη».
Κ. Ε. ΦΡΑΓΚΟΜΙΧΑΛΟΣ
