Κατηγορία: Ποίηση

Απ’ τα παράθυρα που έμειναν μισάνοιχτα, γέμισε αρώματα το σπίτι τα μεσάνυχτα. Με μοσχοβολιές που υπνωτίζουν θεϊκές που συνεπαίρνουν τη ψυχή, μεθυστικές. Με υακίνθους, γιασεμιά και με γαρδένιες στο περιβόλι της ζωής ολανθισμένες μας ανεβάζει στα ουράνια τα στρώματα κι αγαλιάζει η ζωή, από τ’ αρώματα. Είναι απέραντος ο κήπος στη ζωή, γι’ αυτόν που ξέρει να ξυπνάει την αυγή, ν’ απολαμβάνει τις θεσπέσιες ευωδίες, με συνοδεία παραδείσιες μελωδίες. Γι ‘ αυτό και σήμερα μαζί, ας δεηθούμε, ότι ζητάμε στη ζωή μας να το βρούμε, να φτερουγίσουμε στα ουράνια τα…

  του Αλέκου Οικονόμου Ήρθαν κι απόψε στο μυαλό τα περασμένα, τα παιδικά μας χρόνια τα ευτυχισμένα, τότε που παίζαμε στις γειτονιές μ’ανεμελιά, και δεν υπήρχε μια έγνοια στην καρδιά. Θυμήθηκα τον Κώστα και το Γιάννη, τη Φρόσω τη Μαριώ το Θοδωρή, εδάκρυσα και το παράπονο με πιάνει, μια τέτοια μέρα δεν θα ξαναρθεί. Μιλούσαμε για τα μεγάλα τα ταξίδια, για τα ταξίδια της ζωής του λυτρωμού, κι ονειρευόμασταν να ζούσαμε τα ίδια, μα η σκληρή ζωή μας πήγε αλλού. Και να που ήρθε ένα καλοκαίρι, που μαζεύτηκαν στο χωριό…