Στην εθνική ατζέντα, φαίνεται να απομένουν θετικά κατάλοιπα με το πέρας της επίσκεψης του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα, καθώς έδειξε έναν πράο χαρακτήρα, μέσω των υφολογικών του στοιχείων και της ψυχολογίας του. Η διαχείριση των συμβόλων, κύλησε ομαλά με τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, η οποία θα έχει θετικό αντίκτυπο στις εκτενείς συνεργασίες μεταξύ των δύο χωρών.
Είναι ανάγκη ως κράτος με γεωγραφική θέση χαρακτηριζόμενη ως το «Σταυροδρόμι τριών Ηπείρων», να διατηρούμε αρμονικές ή τουλάχιστον ουδέτερες σχέσεις με μια συνοριακή χώρα που με το πέρασμα των αιώνων είχε διφορούμενο αντίκτυπο βάσει εχθροπραξιών. Αυτό παρόλα αυτά, δεν ορίζει ότι ο κυβερνητικός μηχανισμός οφείλει να κάνει υποχωρήσεις και να είναι ανεκτικός σε πιεστικές ή επιθετικές πολιτικές. Φυσικά ουδέ μια φορά δεν προέκυψε αυτό από καμία προηγούμενη κυβέρνηση, καθώς κάθε μια από αυτές είχε τη διάθεση να υποστηρίξει και να προστατέψει το κράτος της, διατηρώντας τα προσχήματα και μη ξεπερνώντας τα όρια των εξωτερικών πολιτικών.
Οι συνεχείς ανασφάλειες και δολοπλοκίες όμως με την υπόνοια ότι παντού υπάρχουν αντίπαλοι, δεν θα επιφέρει συμμάχους και φιλειρηνικές σχέσεις, αλλά μια σταθερή καχυποψία και αβεβαιότητα εμπιστοσύνης στο πρόσωπο αυτού που τις δημιουργεί. Σε παγκόσμια κλίμακα, το ζήτημα είναι η ειρηνική – όσο το δυνατόν γίνεται – συνύπαρξη και συνεργασία με τα κράτη, για να διασφαλισθεί ο σεβασμός και η ασφάλεια της ψυχικής και σωματικής ακεραιότητας. Δίχως αυτά, τα προαναφερθέντα εύκολα γίνονται θυσίες στους βωμούς της οικονομίας, των πολιτικών, στρατιωτικών και γεωγραφικών συμφερόντων.
