Γράφει ο Κώστας Κυδώνης:
Προβληματισμό έχουν προκαλέσει οι δηλώσεις Γεραπετρίτη αναφορικά με τον τρόπο συμπεριφοράς των Τούρκων γειτόνων, οι οποίοι φαίνονται προκλητικοί παρά την προ μηνών επίσκεψη του Ερντογάν στην Ελλάδα και τη συνάντηση του με τον Πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτό που ειπώθηκε και αλήθεια τράβηξε τα βλέμματα, ήταν το επιχείρημά του λέγοντας «Ας πάρουν ό,τι θέλουν οι Τούρκοι από τη στιγμή που δεν θα τα χρησιμοποιήσουν εναντίον μας».
Σε ποια εναντιωματική χρήση όπλων αναφερόμαστε; Και πως είναι δυνατό να μην μας απασχολεί το τι κάνουν και ποια είναι η στρατηγική τους, όταν οι ίδιοι ακούν μονίμως προκλητικές πρακτικές και δημιουργούν ταραχή, δια θαλάσσης και αιθέρος; Ο κ. Γεραπετρίτης αναφέρθηκε στο ότι πρέπει να μας ενδιαφέρουν τα όπλα που προμηθευόμαστε εμείς, και όχι ο γειτονικός λαός. Ναι αλλά, πως θα ανταπεξέλθουμε στρατηγικά και μαχητικά, εάν δεν γνωρίζουμε τι μέλλει γενέσθαι; Στην πραγματικότητα, λόγω παραβατικής συμπεριφοράς δεν θα έπρεπε να λαμβάνουν πολεμική ενίσχυση, καθώς αυτή απειλεί τις υπογεγραμμένες συνθήκες και τη διασφάλιση της ειρήνης και ευημερίας ενός κράτους. Παράλληλα, απαραίτητη θα ήταν και η ζήτηση αρωγής της άμυνας από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ξεχάσαμε, κατά κανόνα το ΝΑΤΟ επιτρέπει αποκλειστικά και μόνο τον πόλεμο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Παρόλα αυτά, η Ελλάδα έχει αποφασίσει να κρατήσει μια πιο ουδέτερη στάση, κατευνάζοντας συνήθως τα πνεύματα και ασκώντας διαπραγματεύσεις και διπλωματικές πολιτικές, καθώς οι πολιτικοί που ασκούν την εξουσία είναι τόσο εξαρτημένοι πανευρωπαϊκά, όσο και γιατί γνωρίζουν τις ανεπιθύμητες συνέπειες του να ασκήσουν πιέσεις ή να απαντήσουν επιθετικά. Παρόλα αυτά έχει δημιουργηθεί το ερώτημα, για ποιο λόγο, ενώ οι προκλητικές συμπεριφορές έχουν περιοριστεί και διανύεται μια περίοδος «ανάπαυσης», το ελληνικό κράτος σπεύδει να προμηθευτεί τελευταίας τεχνολογίας οπλικά συστήματα;
Ίσως στην πραγματικότητα όπως και εμείς γνωρίζουμε ως απλός λαός, έτσι και οι κυβερνόντες μας, ότι οι τουρκικές πολιτικές που ασκούνται είναι τόσο διπλωματικές, όσο και οι δικές μας. Ίσως οι εκλεγμένοι πολιτικοί να θέλουν να προλάβουν τα καθέκαστα, να είναι ετοιμοπόλεμοι σε μια κατάσταση ανάγκης. Αποφεύγουν όμως πάση θυσία κάτι τέτοιο, γι’ αυτό και συνεχώς επιχειρούν να προσεγγίζουν το ζήτημα εύρεσης μιας μέσης λύσης και συνύπαρξης μεταξύ των δύο χωρών. Τι γίνεται όμως με τους Ευρωπαίους διοικούντες; Σε αυτούς, οι πολιτικοί μας επίσης λένε αυτά που θέλουν να ακούσουν οι άλλοι, ώστε να έχουμε συμμάχους. Αλλιώς, θα νομίζουν ότι επισυνάφθηκαν φιλικές σχέσεις με τον τουρκικό λαό, και θα μας αφήσουν ξεκρέμαστους.
Ως προς το άλλο προβαλλόμενο επιχείρημα του κ. Γεραπετρίτη «Εμείς κάνουμε τη δουλειά μας και αυτοί τη δική τους», η δουλειά μας ως κράτος, δεν είναι να αυξάνονται οι φορολογήσεις, ώστε ο απλός πολίτης μέσω αυτών να «αγοράζει» με την αποπληρωμή των χρεών του τα πολεμικά F-35. Είναι σύμφωνο από όλους η οικονομία να είναι κυκλική, κατά την οποία όσα δίνονται από το κράτος, να επιστρέφονται από τους πολίτες ώστε να τονώνεται η κοινωνία και πάλι από την αρχή, όμως υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Η κατανομή δεν είναι ίση. Το κράτος ζητάει υπέρογκα ποσά από όσα προσφέρει, και η κοινωνία αντί να προοδεύει, καταρρέει. Έχουμε βασιστεί σε όσα έσοδα μπορεί να αποφέρει ο τουρισμός, ενώ η Ελλάδα ήταν από τις κυρίαρχες εμπορικά χώρες, της Μεσογείου. Να έχουμε το μεσογειακό κλίμα με το μέρος μας, παραγωγούς που μπορούν να καλλιεργήσουν τα πάντα με την αγάπη και το μεράκι τους, προϊόντα που δεν τα φαντάζεται ο νους, και εμείς να μην στηρίζουμε τον τομέα που χάρη σε αυτόν έχουμε λάβει το όνομά μας, αλλά να τους αφήνουμε στο έλεος των συνθηκών, να τους κατακεραυνώνουμε και να προτιμάμε να εισάγουμε ξενόφερτα προϊόντα, για να καλύψουμε τα τρομακτικά κενά μας. Ας αναλογιστούμε τι πραγματικά χρειάζεται το ελληνικό κράτος ώστε να ανακάμψει, και ας αφήσουμε τις λοιπές χρεώσεις για να κάνουμε την πολεμική μας φιγούρα.
