Έχω γράψει πολλές φορές και έχω αναφερθεί ότι η πολιτεία πρέπει να τιμά τους ανθρώπους που προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και στον τόπο τους ότι πρέπει να τους τιμήσει εν ζωή και όχι μετά θάνατον.
Και συγκεκριμένα για τους ανθρώπους των γραμμάτων του πολιτισμού και τεχνών του χωριού μας της Καλλιμασιάς της Χίου τον Γιάννη Κολλάρο, τον Δημήτρη Μελαχροινούδη τον Κώστα Σταμούλη και τον παπά του χωριού μας Γεώργιο Κωνσταντίνου και μάλιστα πρότεινα και σημεία ονοματοδοσίας, ας το κοιτάξουν οι αρμόδιοι φορείς!
Σήμερα θέλω να ευχαριστήσω τον συμμαθητή μου Κώστα Σταμούλη για την φωτογραφία που βρήκα στο διαδίκτυο που έχει αποθανατίσει μέσα στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου της Καλλιμασιάς την στιγμή που ο παπάς δίνει το αντίδωρο στους εκκλησιαζομένους και με μεγάλη μου έκπληξη είδα να εικονίζονται με το αντίδωρο στο χέρι οι δύο τελευταίες θείες μου που είναι εν ζωή ηλικίας 90 και 87 χρονών το Μαράκι και το Χριστινάκι όπως τις λέμε χαϊδευτικά ανήψια και παιδιά τους!
Και επειδή είμαι εκ φύσεως από τους ανθρώπους που θυμάμαι να μην ξεχνώ και η συγκεκριμένη φωτογραφία μου ξύπνησε χιλιάδες από τις παιδικές μου αναμνήσεις θέλω με τον δικό μου τρόπο να αναφερθώ και να τιμήσω τις δύο τελευταίες θείες μου από την γενιά της οικογένειας” Πυκνής ” είναι θείες μου γιατί έχουν παντρευτεί δύο από τους αδελφούς του πατέρα μου τον Παναγιώτη και τον Κώτσο ή Κωνσταντίνο με το παρατσούκλι Κούτουκας ! Και οι δύο θείοι μου είναι από προηγούμενο γάμο ο μεν ένας από χωρισμό λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων ο δε άλλος επειδή έμεινε χήρος μετά τον θάνατο της πρώτης του γυναίκας της Κοκκίνας και μάλιστα τότε εγώ ήμουν σε ηλικία τριών χρόνων και πολλές φορές κοιμόμουνα μαζί τους, ότι ήμουν αιτία που πέθανε η Κοκκίνα επειδή ήταν έγκυος και απέβαλε από δική μου κλωτσιά στην κοιλιά της την ώρα του ύπνου.
Και οι δύο τελευταίες θείες μου ως λεύτερες κοπέλες έμεναν δίπλα στο σπίτι μας στην Καλλιμασιά και καθημερινά με τις βεγγέρες που γινόταν την δεκαετία του 1950 μπαινόβγαιναν το βράδυ που ερχόταν για παρέα και οι τότε λεύτεροι θείοι μου στο σπίτι μας.
Έτσι σιγά σιγά και με την προτροπή του πατέρα μου έγινε η παντρειά και στους δύο… θυμάμαι καλά ακόμη και το καφέ κοστούμι που φορούσε στον γάμο του ο θείος μου Παναγιώτης και το κέρασμα στην μεγάλη βεράντα στο σπίτι της θείας μου Μαρίας και την μητέρα της Ροδόκλεια και τις αδελφές της πολύτεκνη οικογένεια όπως οι περισσότερες τα χρόνια εκείνα!
Μετά εμέναν στην Ρουσσά μαζί με την γιαγιά μου Ελένη μέχρι τον θάνατο της!
Τα χρόνια εκείνα επειδή ο πατέρας μου ήταν μάστορας και Σπεσιαλίστας στην κατασκευή των ξωβέργων κάθε χρόνο κάναμε όλοι μαζί τα ξώβεργα στην ταράτσα στο πατρικό σπίτι του πατέρα μου στην Ρουσσά μαζί με τον θείο μου Παναγιώτη ο οποίος ήταν μέχρι τέλους της ζωής του από τους καλύτερους γεωργούς της εποχής.
Έφτιαξαν και μία κούκλα κόρη που σήμερα είναι υπερήφανη που έγινε γιαγιά και παίζει με τον εγγονό της.
Όσο για τον Κώτσο και την Χριστίνα εφαρμόστηκε η μέθοδος της εποχής εκείνης το κλέψιμο της νύφης από τον γαμπρό για να το χωνέψουν οι γονείς και οι υπόλοιποι συγγενείς!
Ήταν το σπίτι της κολλητό με το δικό μας και ο Θοδωρής και η Ελενάρα οι γονείς της δεν πήραν μυρωδιά το τί έγινε και την ζητούσαν να την βρούν.
Και επειδή η διαδικασία έγινε σε εφαρμογή με τον πατέρα μου πήγε το νέο ζευγάρι για λίγες μέρες και έμειναν στο σπίτι της γιαγιάς μου της κουτσουμπέρενας “Αργυρώς” μητέρα της μάνας μου και τους πήγαινα εγώ φαγητό για τις πρώτες μέρες του σιροπιού!
Πιστεύω τουλάχιστον όπως μου έλεγε ο μπάρμπας μου ο Κώτσος ότι ήμουνα από τα εικοσιτέσσερα ανήψια του ο αγαπημένος γι’αυτό και μέχρι τελευταία πάντοτε ερχόταν στο μαγαζί μου και μαζί με τον πατέρα μου οπότε πηγαίναμε ξώβεργα μέχρι το 1997 στον Κάλαμο ερχόταν για παρέα με το γαϊδουράκι του.
Χαίρομαι που η παλιά γενιά είναι εν ζωή και εύχομαι και στις δύο θείες μου να είναι καλά γερές υγιείς και δυνατές να χαίρονται παιδιά εγγόνια και δισέγγονα και να περάσουν τα εκατό τουλάχιστον χρόνια γιατί είναι γερά παλιά κόκκαλα που λέμε στο χωριό μας.
Όσο για τον παπά Γιώργη έναν από τους πλέον γλυκύτατους λειτουργούς της Χριστιανοσύνης τον έχω ως παράδειγμα προς μίμηση σε πολλές ενέργειες της ζωής μου όπως αυτή του επικήδειου που τον άκουσα από Ωραίας Πύλης με θάρρος να λέει με μεγάλη συγκίνηση στην εξόδιο ακολουθία του πατέρα του Μιχάλη και με απλά λόγια αναφέρθηκε ακόμη και στο παρατσούκλι του “Καρούλας και γελαντζής” ήταν η αιτία που και εγώ όταν τον αντίκρυσα στην εξόδιο ακολουθία της Ιουλίας μου πήρα το κουράγιο και της είπα με μεγάλη αγάπη και πόνο το τελευταίο αντίο για την αιωνιότητα!
Παπά Γιώργη σου εύχομαι από καρδιάς Υγεία και μακροημέρευση για το καλό της Χριστιανοσύνης του χωριού μας και της οικογένειας σου!
Αυτές όλες τις μνήμες και τις παιδικές αναμνήσεις μου προκάλεσε η φωτογραφία του φίλου και συμμαθητή μου Κώστα Σταμούλη και του εύχομαι κάθε καλό στην οικογένεια του και προσωπικά τον ίδιο γιατί δυστυχώς οι εποχές είναι δύσκολες και αντίξοες και χρειάζεται μεγάλη προσοχή αλλά πρέπει εμείς από τα πέτρινα χρόνια όπως πάντα να έχουμε πίστη και Αισιοδοξία!
Καλές γιορτές γιατί αυτό τον μήνα είναι πάρα πολλές με Υγεία και Χαρά για όλη την οικουμένη!
Χίος, 3 Δεκεμβρίου 2020
Λευτέρης Πυκνής Μαλλιάς Καλλιμασιώτης
Η φωτογραφία είναι πρίν την Πανδημία του Κορωνοϊού!
